Het woonhuis dateert uit ongeveer 1785. Qua vormentaal van de klokgevel met gebeeldhouwde klauwstukken en segmentpas met schouders ter bekroning, zou het ook ouder kunnen zijn, maar het prachtig zorgvuldige metselwerk van mangaansteen met dunne kalkmortelvoegen wijst toch op het einde van de achttiende eeuw. Dat wordt bovendien bevestigd door de relatief smalle en hoge vensteropeningen, die nu weliswaar een ongelede schuifvenster constructie hebben maar de maten hebben die wijzen naar empire-vensters, beneden met acht ruiten en boven met zes. Juist dan worden brede schuifvensters met een dicht roedenpatroon ouderwets geacht en komen de rijzige empirevensters in de mode. Aan de westelijke zijde zijn deur en venster tot een kleine pui samengevat en oostelijk staan nog twee vensters in de gevel. De verdieping kreeg slechts twee vensteropeningen, maar aan de sierankers is te zien dat daar de zolderverdieping niet al te ruim is. De vliering heeft ook nog een klein venster. Het is een fraai representatief pand waar bij restauratie veel eer aan is te behalen.